Ο Σταύρος Καζαντζόγλου κλείνει το χρυσό κεφάλαιο Μελισσανίδη στην ΑΕΚ και υποδέχεται την εποχή Ηλιόπουλου
Δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά. Τέτοιες καταστάσεις συμβαίνουν μία φορά στα 20 χρόνια, ίσως και λίγα να λέω. Να υπάρξει ιδιοκτησιακή μετάβαση στην ΑΕΚ, σε συνθήκες ομαλότητας, είναι κάτι που δεν υπήρξε ποτέ ξανά στο παρελθόν. Ούτε καν στον ανταγωνισμό έχει συμβεί. Συνήθως, όλα γίνονταν υπό ασφυκτική πίεση από τον κόσμο, υπό το βάρος αρνητικών εξελίξεων, κάτω από δυσμενείς συνθήκες που είχαν οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Τώρα, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Σας έλεγα και στο τελευταίο κείμενο, επιβεβαιώθηκε απόλυτα από τον Μελισσανίδη χθες, πως η αλλαγή σκυτάλης, το πέρασμα του… δαχτυλιδιού της διαδοχής στον Μάριο Ηλιόπουλο, ήταν μια κατάσταση που δεν προέκυψε συγκυριακά, αλλά έπειτα από μεγάλη σκέψη, ανάλυση, πίστη. Κρατήστε και το τελευταίο, γιατί δεν είναι ψέμα πως ο Μελισσανίδης είχε πάντα το βάρος του ΄95 και του Τροχανά και τώρα ήθελε να είναι όλα σωστά καμωμένα.
Με τον Μελισσανίδη ζήσαμε μια ζωή
Θεωρώ απόλυτα λογική την αμηχανία και την παγωμάρα που υπήρξε στην επισημοποίηση του «αντίο» από τον Μελισσανίδη. Δεν ξέρω κατά πόσον το έχετε κατανοήσει, αλλά με τον Μελισσανίδη μεγαλώσαμε μαζί. Με τις ατάκες του, τη δική του προσέγγιση στα πράγματα, τον δικό του τρόπο λειτουργίας, την ξεχωριστή επικοινωνία, την αμεσότητα και τη δική του μαγκιά. Μάγκας είναι, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει ούτε κάποιος εχθρός του. Και νικητής.
Με τον Μελισσανίδη η ΑΕΚ βίωσε την πιο μακρά περίοδο διοικητικής ηρεμίας. Ποτέ ξανά σε αυτόν τον αιώνα της πορείας της, δεν υπήρξε διοικητική ηγεσία που να έμεινε τόσα πολλά χρόνια. Εφτασε στα 11 από το 2013 και εκείνο το μεσημέρι στο Τατόι. Αν προσθέσουμε τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, το πέρασμα με Τροχανά και Enic, τον διακαή πόθο των χρόνων που ακολούθησαν, σημάδεψε κάθε Ενωσίτη, αλλά και φίλαθλο συνολικά πάνω από 30 χρόνια.
Η ΑΕΚ στα καλύτερα της
Είναι άκρως κομβικό, πως η ΑΕΚ βρίσκεται στην καλύτερη φάση της, παρά το άσχημο φινάλε με την αγωνιστική αποτυχία. Εχει το γήπεδο, το «ναό» της όπως είπε και ο Ηλιόπουλος, να είναι το προπύργιο για να ξεκινά κάθε προσπάθεια της. Εχει προπονητή που είναι μεγάλο κεφάλαιο και έχει τη συνολική αποδοχή του κόσμου. Και έχει βέβαια, μια ομάδα που αναμφίβολα χρήζει ενίσχυσης, αλλά με τρόπο που δεν σχετίζεται σε καμία περίπτωση με πανικό.
Πάνω σε αυτήν την βάση, με την ΑΕΚ σε αυτόν τον υψηλό πήχη, αρχίζει η εποχή Ηλιόπουλου. Σαφέστατα, ολοκληρωμένη άποψη για το σχέδιο που έχει στο μυαλό του, θα αποκτήσουμε έπειτα από τη συνέντευξη Τύπου που θα παραχωρήσει προσεχώς. Ωστόσο, από την πρεμιέρα του διέκρινα έναν άνθρωπο που αποφεύγει τα παχιά λόγια. Είχα μάθει ήδη το προηγούμενο διάστημα, πως ο Ηλιόπουλος δεν είναι άνθρωπος των λόγων, αλλά των έργων.
Ο Ηλιόπουλος διψά για νίκες
Φαίνεται πως είναι δυναμικός, με ορμή και δίψα για την κορυφή. Ξέρετε, ο Μελισσανίδης ήταν τύπος που δεν ήθελε να χάνει ούτε στο τάβλι, ούτε στο… τένις και γίνονταν ομηρικά σκηνικά. Ο Ηλιόπουλος έχει μια πορεία στο μηχανοκίνητο αθλητισμό γεμάτη κύπελλα και διακρίσεις. Ξέρει από πρωταθλητισμό, σε ένα δύσκολο χώρο. Ξέρει πως πρέπει να λειτουργείς. Να ρίχνεις λεφτά για να έχεις το καλύτερο μηχάνημα, να οδηγείς σωστά για να το φτάνεις πρώτο στο νήμα.
Αναμφίβολα, κάθε άνθρωπο αυτοδημιούργητο, που παίρνει χώμα και το κάνει χρυσό, πρέπει να τον αντιμετωπίζεις με σεβασμό. Στην επιχειρηματική πορεία του, δείχνει πως βρίσκει τρόπους να κάνει πράξη τα όνειρα του και δεν κολώνει πουθενά. Είναι μονομάχος και αυτό είναι κάτι που έχει απόλυτη ανάγκη η νέα εποχή της ΑΕΚ. Μετρημένος στα λόγια, δυναμικό στις πράξεις, με τον πήχη ψηλά και ακουμπώντας κομμάτια που αγγίζουν τον οπαδό της ΑΕΚ, όπως είναι το θέμα της Ακαδημίας.
Γιατί εμπιστεύθηκε ο Μελισσανίδης τον Ηλιόπουλο....
ΠΗΓΗ: enwsi.gr
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια